NIEUWS

In het Friesch Dagblad analyseert hoofdredacteur Ria Kraa de oecumenische inspanningen binnen en buiten de Rooms-Katholieke Kerk. “Het is in eerste instantie zaak om wat te doen aan dat elkaar-niet-kennen.”

Treurigstemmend voor sommigen was de stilte van de Rooms-Katholieke Kerk nadat de Wereldraad van Kerken in 2013 in een lijvig document wees op de ‘urgente opdracht’ om de eenheid tussen kerken te herstellen. Pas afgelopen maand, na zeven jaar wachten, kwam een officiële reactie. En hoewel die onderschreef dat er ‘een opmerkelijk grote mate van gemeenschappelijk denken’ is tussen kerken, wordt er ook afstand bewaard. Samen vieren van de eucharistie (avondmaal) is een brug te ver en ook het primaat van de paus zal vooralsnog een obstakel blijven. 

“Het uiteindelijke doel van alle oecumenische initiatieven is herstel van institutionele eenheid – dat benadrukte ook bisschop De Korte dit jaar bij de Nationale Synode in Dordrecht – maar zo’n formele eenheid is niets waard als de lidkerken net zo langs elkaar heen leven als de afzonderlijke kerkgenootschappen nu vaak doen.

Het is in eerste instantie zaak om wat te doen aan dat elkaar-niet-kennen. En gelukkig wordt dat ook al volop gedaan. De Harlingse predikant Teunard van der Linden schreef in deze krant al eens met genoegen over zijn naar wierook ruikende toga na weer een gezamenlijke dienst met de katholieke buurkerk. In Dokkum is er jaarlijks in maart een gezamenlijke vieringen om de aankondiging van Jezus’ geboorte te gedenken. Zo zijn er veel meer voorbeelden van gezamenlijke ontmoeting en viering.

Dat is ook precies wat paus Benedictus XVI destijds op het oog had toen hij sprak over de paradox van eenheid en verdeeldheid: de scheiding tussen kerken kan verdragen worden door die te beleven als tijd ‘om ons te oefenen, om ons te laten rijpen, om ons nederiger te maken’.

In die woorden klinkt een verlangen door naar eenheid. Het gezamenlijk onderzoeken van wat kerken verdeelt en bindt, is al een weg waarop eenheid ervaren wordt.

Dit voortdurende proces van elkaar opzoeken is het vieren van de verscheidenheid. Dat komt ook tot uiting in 2021 als er weer een achtjaarlijkse vergadering is van de Wereldraad van Kerken. Al is een officieel bij elkaar aansluiten nog lang niet in zicht, dit voortdurende proces van elkaar opzoeken is het vieren van de verscheidenheid. De durf om elkaars verschillen tegemoet te treden als slijpsteen voor de eigen opvattingen, als een kans tot het kritisch bevragen van de eigen standpunten, schept een werkelijker gemeenschap dan een formele eenheid.