NIEUWS

Christelijke studenten uit allerlei kerken demonstreren begin oktober in Utrecht met een gezamenlijke bijeenkomst dat ze één zijn. Aanjager Maarten Vogelaar vindt het prachtig, zo zegt hij in het Nederlands Dagblad. Als statement voor de samenleving
en voor degenen die het in christelijk Nederland voor het zeggen hebben.

AMSTERDAM – Verdrietig en verscheurd – en soms een beetje boos. Zo voelt Maarten Vogelaar (23) zich als hij christelijk Nederland overziet. Het zijn niet zozeer de talloze verschillende kerkgenootschappen die de oud-voorzitter van de reformatorische studentenvereniging CSFR in deze gemoedstoestand brengen. Wel
dat christenen van diverse pluimage langs elkaar heen leven en elkaar soms niet als broeders en
zusters erkennen.

Passend in de traditie van CSFR – uit die kring kwamen de afgelopen decennia diverse pogingen
tot meer eenheid – ging Vogelaar samen met andere bestuursleden aan de gang met de constatering
dat het eigenlijk anders moet. Hij overlegde met oud-CSFR-leden die hem voorgingen in een
poging de kerkelijke wereld te verbeteren en leerde daarvan. ,,We moeten het niet zoeken in
een gezamenlijke verklaring van kerkleiders of zoiets. Wij zijn van een andere generatie en die gaat
voor beleving. Ik raakte overtuigd dat wij onze visie als studenten kunnen laten zien met een bijeenkomst
waar wij de eenheid van de christenen vieren.’’

Voor de plannen vond hij bij CSFR een vruchtbare voedingsbodem. ,,Het thema bleek breed te leven.
Het merendeel van de leden reageerde laaiend enthousiast. Ik proef binnen CSFR dat we elkaar als christenen uit verschillende kerken tot hand en voet willen zijn.’’
Eigen vlees
Om er een brede beweging onder christelijke studenten van te maken, nam Vogelaar contact op met andere verenigingen. Na enig aandringen kreeg hij enthousiaste reacties. De Navigators steunen het initiatief. Ook
de verenigingen die bij de overkoepelende club IFES zijn aangesloten, doen veelal mee; samen zijn ze goed voor zo’n zesduizend studenten uit volle breedte van christelijk Nederland. De vanouds vrijgemaakt-gereformeerde studentenverenigingen haakten af; de hbo’ers uit die kring doen weer wel mee. Het resultaat is een studentenbijeenkomst op vrijdag 8 oktober in de Jacobikerk in Utrecht, voorbereid door een commissie met
leden van verschillende studentenverenigingen, met Vogelaar als voorzitter. Hij hoopt op honderden aanwezigen.

Het is ,,prachtig’’ om met christenen uit verschillende geloofstradities bij elkaar te zijn, vindt hij. ,,Iedereen die belijdt dat Christus Heer is, hoort erbij. Om de lengte, breedte en diepte van het lichaam van Christus te kennen, zijn alle christenen nodig. Eenheid is in eigen vlees snijden en eigen voorkeuren opzij zetten.’’

Zijn hoop is dat studenten door de bijeenkomst zo worden aangeraakt dat ze, ook als ze over enkele jaren ‘gesettelde christenen’ zullen zijn, de drang naar eenheid niet zullen verliezen. ,,Als je eenmaal weer in een comfortzone zit, is de verdeeldheid nu eenmaal minder een punt, dat zie je gebeuren. Dat terwijl eenheid
een positieve missionaire uitstraling heeft. Het is toch Jezus’ oproep aan zijn volgelingen om één te zijn? Nu leveren wij als christenen een gebroken getuigenis, dat contraproductief werkt. Niet-christenen krijgen
een vertroebelde kijk op Christus als wij een treurig beeld van zijn lichaam laten zien.’’

Het studenteninitiatief is ook een soort daad van verzet, al zal Vogelaar het niet met die woorden
duiden. De ontvangst van de Nationale Synode – een samenkomst van tientallen kerken op 10 en 11 december naar een idee van de voormalige protestantse synodevoorzitter ds. Gerrit de Fijter – in het reformatorische achterland van de CSFR stelde hem en medestudenten teleur. ,,Juist in de reformatorische kring, waar de verdeeldheid zo pregnant naar voren komt, lieten kerkleiders zich negatief uit over de Nationale
Synode. Terwijl wij als studenten de realiteit onder ogen zien dat wij elkaar nodig hebben, bedanken kerken waarin wij wortelen voor de gelegenheid om mee te doen. Als jongeren willen we nu een ander geluid laten
horen en de Nationale Synode een steuntje in de rug geven.’’

Vrij
Voor zijn toekomstdroom over christelijk Nederland laat Vogelaar zich inspireren door zijn eigen kerkelijke gemeente: het christelijk-gereformeerde, multiculturele kerkplantingsproject Hoop voor Noord in Amsterdam.
,,We vormen een gemeente met veel verschillende mensen. We laten elkaar vrij, maar vinden elkaar in de kern.’’ Samengaan van alle kerken is niet Vogelaars hoogste doel. ,,Fusies geven vaak zoveel pijn.
Institutionele eenheid is mooi, maar heeft geen prioriteit. Eenheid in verscheidenheid is het belangrijkst. Mijn droom is dat we niet te grote kerkelijke gemeenten krijgen waarvan de leden als christenen in hun
omgeving leven. Dat voorgangers van kerken, net als vijftien kerken in Amsterdam doen, elkaar
ondersteunen en op elkaars kansel welkom zijn. En dat kerken naar elkaar doorverwijzen, zonder
te letten op kerkmuren. Kortom, dat we elkaar als christenen helpen en elkaar het licht
in de ogen gunnen.’’

Meer informatie: www.god-is-1.nl