NIEUWS
Reageer hier op de signaaltekst
Zaterdag werd aan minister Piet Hein Donner een signaaltekst aangeboden. Deze tekst is net als de credotekst een groeitekst. De tekst is niet alleen gericht op de samenleving, maar ook een interne boodschap. Wat vindt u van deze tekst? Wat vindt u mooi en wat mist u in het verhaal? Lees hieronder de tekst een geef onderaan uw reactie!
Beste medeburgers,
Bijna vier eeuwen geleden kwam in Dordrecht een Nationale Synode (vergadering) van de Nederlandse protestantse kerk bijeen (1618-1619). Gisteren en vandaag hebben wij met christenen afkomstig uit vrijwel alle protestantse kerken, jongeren en ouderen, in deze zelfde stad voor het eerst opnieuw een ‘Nationale Synode’ gehouden. Na al die eeuwen van verdeeldheid hebben we elkaar nu ontmoet en samen over het geloof in Jezus Christus, onze Verlosser, gesproken. Vanuit ons midden richten wij ons graag met een verklaring tot heel Nederland, om twee dingen te zeggen. Ten eerste dat wij als christenen, die behoren tot verschillende kerken maar luisteren naar hetzelfde evangelie, ook beter naar elkáár willen luisteren en elkaar helpen. Ten tweede dat wij als christenen ons positief inzetten voor een gezonde en rechtvaardige samenleving. We zullen onze bijdrage leveren om onze naaste te helpen op geestelijk en praktisch gebied. Dit doen we vanuit ons geloof in de levende God: Vader, Zoon en Heilige Geest, die ons mensen de aarde heeft toevertrouwd om die te beheren en te behoeden.
Dankbaar
Ons land en ons volk hebben in de laatste vijftig jaar ingrijpende veranderingen meegemaakt. De welvaart is sterk gegroeid. Er is grotere vrijheid en ruimte gekomen voor individuen en groepen in onze samenleving. De gezondheidszorg staat inmiddels op een hoog niveau. Er is veel om dankbaar voor te zijn. Tegelijk nemen ook verdeeldheid en verwarring toe. De zuilen en vaste structuren van de vorige eeuw zijn weggesleten. Veel mensen weten niet meer welke kant het op moet. Ons land raakt sterk gepolariseerd over kernvraagstukken, zoals fundamentele vrijheden, de stagnerende welvaartsgroei en de integratie. Onze samenleving is veelkleurig geworden door de komst van andere religies; dat levert ook spanningen op. Het gaat ons aan het hart dat er onder veel mensen in ons land verruwing, uitsluiting en eenzaamheid is. De grote vragen van morgen dienen zich aan: de zorg voor ouderen, voor het leefmilieu, voor het groeiende aantal jeugdige drop-outs.
Vertrouwen
Evenmin als wie dan ook hebben wij voor de aanpak van deze vragen – laat staan voor de oplossing ervan – de wijsheid in pacht. Maar wel leven wij uit een bron die ons altijd weer hoop geeft om met die vragen om te gaan, en nieuwe antwoorden te zoeken. Die bron is Jezus Christus, zoals we Hem in de Bijbel leren kennen. Wat Hij voor ons deed in het offer van zijn leven, is voor ons beslissend. Wat Hij ons vóórdeed, wijst ons de weg om barmhartig en verzoeningsgezind in deze wereld te staan. Wij geloven dat ons werk niet tevergeefs is in Hem. Wij nodigen iedere medeburger vrijmoedig uit om met ons te vertrouwen op Hem, en daaruit kracht en hoop te putten.
Nieuwe moed
We hebben in ons land nieuwe moed en visie voor de toekomst nodig. Onze samenleving mag op ons rekenen als mensen die hun weg zoeken te gaan in geloof, hoop en liefde. En als mensen die proberen dat concreet te maken in hun gezin, in de buurt, op het werk, in vrijwilligerswerk, kortom, in het leven van alledag. Dit zeggen we wel in bescheidenheid. Wij zijn feilbare mensen, en zijn ons ervan bewust dat in naam van Christus veel goeds tot stand is gebracht, maar dat de kerk ook vaak heeft gefaald, in het verleden en in het heden. Tegelijk belijden we dat het geloof in Jezus Christus verder reikt dan ons falen. Hij is ons leven. De Geest opent hiervoor onze ogen en ons hart. Christus geeft door zijn Geest ons leven zin en doel.
Elkaar helpen
Gisteren en vandaag kwamen vele honderden christenen afkomstig uit de volle breedte van de protestantse kerken in ons land in Dordrecht bijeen. Dat de kerk in Nederland anno 2010 een versplinterd beeld vertoont, heeft allerlei historische en theologische redenen. Hoe gerechtvaardigd die soms ook waren, wij ervaren het als schuld dat de kerk zo verdeeld is geraakt. Wij vinden het erg dat mede hierdoor de goede boodschap van Christus in ons land niet of slecht overkomt bij veel mensen. Vanuit de vaste overtuiging dat wat ons verbindt meer is dan wat ons scheidt, gingen wij deze dagen in Dordrecht het onderlinge geloofsgesprek aan, over de kerkmuren heen. Wij ervaren het als een teken van hoop dat wij bij elkaar, ondanks alle verschillen, hetzelfde verlangen ontdekten naar de vrede in de ene Naam van Jezus Christus. Daarom spreken we uit dat we ons ertoe willen verplichten beter naar elkaar te luisteren, en waar mogelijk elkaar ook praktisch te helpen.
Perspectief
Als christenen bidden we steeds weer om Gods zegen voor onze samenleving. Graag zouden we met iedereen in gesprek willen komen over hoe rijk een leven met Christus is, hoe Hij een mens bevrijdt van de last van schuld en kwaad, en een vreugdevol perspectief geeft! Als christenen zullen wij ook onze bijdrage leveren aan een samenleving waarin mensen voor elkaar zorgen. We willen ons daadwerkelijk inzetten voor een positief klimaat in Nederland op allerlei terreinen, zoals onderwijs, zorg en milieu. Dit signaal laten wij, die hier in Dordrecht over de grenzen van de verdeeldheid heen elkaar vandaag de hand reikten, uitgaan. Om daarmee vervolgens de hand te reiken aan allen, christenen en niet-christenen, gelovigen en niet-gelovigen, in ons land. Dat doen we vanuit onze liefde voor het evangelie, en een oprecht geloof in Jezus Christus, onze Heer, die zijn leven gaf voor deze wereld. ‘Mijn schild ende betrouwen zijt Gij, o God, mijn Heer! Op U zo wil ik bouwen, verlaat mij nimmermeer.’
2 comments
Wim Nusselder (Quaker) zegt:
De signaaltekst is de facto een boodschap van de initiatiefgroep en organisatoren aan de samenleving.
De overige deelnemers aan de Nationale Synode hebben er geen invloed op kunnen uitoefenen.
Jammer dat dat niet vermeld wordt.
Als Nederlandse Quakers hebben we het altijd wat moeilijk met het onderschrijven van geloofsuitspraken zoals die ook in deze signaaltekst staan; de Letter verdeelt waar de Geest verbindt (vrij naar 2 Cor 3:6).
In een tijd waarin steeds meer mensen voor zichzelf denken en hun geloof verwoorden, is het niet meer mogelijk om de eenheid van het lichaam van Christus zichtbaar te maken in woorden waarin iedereen zich geacht wordt te herkennen; getuige de versplintering van met name het protestantisme sinds het midden van de 19e eeuw.
Het is dus misschien maar goed ook dat deze tekst ons niet is voorgelegd voor amendering…
De geest van deze tekst en de grote lijnen van de daarin geformuleerde maatschappijvisie en intenties deel ik.
Schuld bekennen aan verdeeldheid heeft echter geen betekenis zonder daadwerkelijke bekering.
Daarvoor moeten we in de eerste plaats in gesprek met elkaar en pas daarna met anderen.
Het werkt niet om in dat gesprek met anderen voorop te stellen “hoe rijk een leven met Christus is, hoe Hij een mens bevrijdt van de last van schuld en kwaad en een vreugdevol perspectief geeft”.
Wie daar niet mee opgevoed is, kan zich geen voorstelling maken van “een leven met Christus” en bij die “last van schuld en kwaad”.
Voor wie daar wel mee opgevoed is en uit een kerk is gestapt, is juist dat geen basis voor gesprek, want anders waren ze wel gebleven.
Juist de ervaring van de ander moet centraal staan in een open gesprek en niet die van ons.
Met marathonsessies in een koude kerk schrijf je geen geschiedenis, tenzij als afgeleide van wat daar gezegd wordt.
Met een overdaad aan grote woorden en publicatie van credo’s en signaalteksten schrijf je evenmin geschiedenis, tenzij als afgeleide van wat ze teweegbrengen op het ‘grondvlak’ van de Kerk.
De gave van het woord die we in onze kerken zozeer gecultiveerd hebben is tot een vloek voor de Kerk geworden, doordat de rest van de samenleving er immuun voor is geworden.
Hij heeft zich tegen onszelf gekeerd, getuige onze versplintering.
Zichtbaar maken van de eenheid van de Kerk als lichaam van Christus (1 Cor 12:12-31) zal vooral afhangen van het aanslaan van de interconfessionele geloofsgesprekken die geïntroduceerd werden tijdens deze Nationale Synode.
De wederzijdse herkenning van geloofservaringen ongeacht kerkelijke signatuur was de echte openbaring voor de deelnemers.
Slechts oefening in het leren herkennen en erkennen van wat eeuwig is in elkaar biedt hoop dat we ook in staat zijn om de bruggen te bewandelen naar het hart van anderen.
Initiatiefgroep en organisatoren zijn geneigd de weg via de toppen van de kerken te bewandelen om zoveel mogelijk ‘grondvlak’ te bereiken.
Kerkleiders en theologen hebben echter belang bij de status quo van schijnbare verdeeldheid, al maakt dit initiatief ook duidelijk dat sommigen tot op zekere hoogte over dat eigen belang heen kunnen stappen.
Ik hoop op een beweging van gewone kerkleden die elkaar plaatselijk uitnodigen in hun huis en in hun leven.
Mensen die gaandeweg ontdekken dat er geen kerkmuren nodig zijn om hen te scheiden.
Wie die hoop deelt kan contact met me opnemen via wim.nusselder@antenna.nl.
Marten E.Th. Bosscha zegt:
Een orthodoxe eekhoorn…..
Voor mij als afgevaardigde van de Gereformeerde kerken (Vrijgemaakt) waren het 2 onvergetelijk mooie dagen. Een hoogtepunt in mijn leven!
Overdreven?
Opgegroeid in de ‘zuilenperiode’ was het weldadig naar elkaar uit te spreken wat ons als belangrijkste in het leven verbindt: het plaatsvervangend lijden van onze Here Jezus.
En daarbij was het verhaal vande eekhoorn iets wat alle aanwezigen diep raakte:
want zo echt als de eekhoorn, zo echt als zijn pluimstaart en zo echt zijn bruine kleur, zo echt kwam de Here Jezus op aarde om te worden tot de Weg, de Waarheid en het Leven….
Dat orthodoxe fundament was de basis voor allen, uit welk kerkgenootschap ook maar. En het beleven van die gezamenlijke éénheid was een hoogtepunt in mijn bestaan. En een hoop voor de toekomst.
Hart. groet, Marten Bosscha (59), Almelo