NIEUWS
Slagveld
Het gaat er steeds meer naar uitzien dat het idee van synodevoorzitter De Fijter van de PKN om een nationale ontmoeting van alle protestantse kerken te organiseren, toch gestalte zal krijgen. Toch, want na de lancering van zijn gedachte vorig jaar, was de scepsis van de straten van kerkelijk Jeruzalem af te scheppen.
Dat lag natuurlijk voor de hand. In het protestantse beginsel dat de kerk niet bestaat in een instituut, maar in het volk van God, lag vanouds een kerkhervormend, maar ook een kerkontbindend element. En dat laatste is, getuige de repeterende breuk die de protestantse wereld in een trieste rij kerken en kerkjes, groepen en groepjes uiteen heeft doen vallen, sterker gebleken dan het eerste. En er mag dan veelvuldig vroom over gesproken worden – vorig jaar nog in een serie radio-uitzendingen van de EO met vertegenwoordigers van meer dan tien soorten ‘gereformeerd’ -, verder dan klagen komt men veelal niet.
Inmiddels heeft ‘het volk van God’ geen enkele boodschap meer aan een formele oecumene, maar zoekt het elkaar – deels althans, maar wel in grote scharen – op in een warme ‘oecumene van het hart’. Die belevingsoecumene maakt zich niet druk over institutionele grenzen. En dus ook niet over de opheffing ervan.
Maar op officieel kerkelijk niveau is het een beetje een triest slagveld dus. En als dan uitgerekend de – met eerbied gesproken – ‘hoogste baas’ van de grootste kerk van de lange rij (want zo beleeft menig kerklid dat) komt pleiten voor een ‘nationale synode’, dan gaan de handen niet bepaald op elkaar. En de kritische vragen liggen inderdaad voor de hand. Wie zit er, behalve een aantal kerkelijke ‘bobo’s’ nu te wachten op zo’n initiatief en wie is ermee gediend? Is het geen propagandastunt van de PKN, die zijn zielen met 60.000 per jaar ziet afnemen?
Het valt niet moeilijk zo nog even door te gaan. Maar toch, is dat nu – bezien vanuit de Bijbel die alle betrokkenen in hun ransel hebben – nu de weg om zo’n initiatief te benaderen?
Om te beginnen praktisch bezien al. Wat is er, zelfs al is men sceptisch over de uitkomst, op tegen op een uitnodiging tot ontmoeting en gesprek in te gaan? Maar op een niveau dieper: wie naar het bekende woord uit de Bijbel bereid is altijd verantwoording af te leggen van de hoop die in hem is en zo’n gesprek in geloof aangaat, die heeft toch niets te vrezen?
Als dat nu eens de insteek kon zijn! Geen angst, niet het vertrouwen op menselijke berekening, maar ‘ziende op het gebod, blind gelovig de toekomst in’. Niet de blik gericht op mensen of hun hartsoecumene, maar allereerst op God, zijn grote werken en zijn katholieke kerk, zou het dan echt niet wat kunnen worden? Al is het maar een klein beginnetje. Geloven is ook: het avontuur aangaan. Als eens Abraham. Hij ging zonder te weten waar hij zou uitkomen. Maar hij ging.
Bron: Nederlands Dagblad, Peter Bergwerff
Een bericht schrijven