NIEUWS

Dr. Meijering: Christenen moeten kleur bekennen

Laat ik beginnen met te zeggen wat we niet beogen als we oproepen tot het houden van een Nationale Synode. Wij willen geen ‘superkerk’, waarvan de leden worden ingezworen op een nieuwe belijdenis. De veelvormigheid in het spreken en beleven van het christelijke geloof is er van het begin af geweest en die moet er ook blijven, wil er sprake zijn van een levend geloof van levende mensen.

We constateren wel dat de veelvormigheid te vaak de trekken vertoont van verscheurdheid, dat men niet van elkaar verschilt, maar elkaar bestrijdt. Dit is in de laatste decennia van de vorige eeuw gelukkig veel minder geworden, maar daaruit heeft men nog te weinig de consequentie getrokken om samen op te trekken.

DR.E.P. MEIJERINGEr zijn sinds de Tweede Wereldoorlog verschillende initiatieven geweest om tot een grotere eenheid te geraken. Die hebben geleid tot de oprichting van de Raad van Kerken in Nederland en tot het samengaan van drie kerken in de Protestantse Kerk in Nederland (PKN). Er zijn verschillende redenen om hiernaast en hierna nog een nieuw initiatief te ontwikkelen. Verschillende kerken met een aanzienlijke en meelevende aanhang zijn geen lid van de Raad van Kerken, maar ze worden wel uitgenodigd om deel te nemen aan de Nationale Synode en in de Stuurgroep ter voorbereiding van het initiatief waren leden uit die kerken vertegenwoordigd. Dit kan een verbreding tot stand brengen die bijzonder wenselijk is.

In de tweede plaats was het beleid van de Raad van Kerken sterk gericht op gezamenlijke actie, vooral op het maatschappelijke vlak. Dit wil de onze Stuurgroep niet bestrijden, maar wel aanvullen. Het kan waar zijn dat uit gezamenlijke actie vanzelf een belijden voortvloeit, maar er is ook een omgekeerde weg. De Stuurgroep wil christenen in eerste instantie bijeenbrengen rond een credo dat heel bewust aansluit bij de Apostolische Geloofsbelijdenis, dus bij het belijden van de (meeste) kerk(en) der eeuwen en dat tegelijk oog heeft voor de noden en vragen van deze tijd. Christenen en kerken hebben een identiteit en ze zijn in beweging. Er is een zekere spanning tussen die twee begrippen. Wie alleen oog heeft voor identiteit loopt gevaar in starheid te eindigen, wie alleen in beweging wil zijn loopt gevaar in verwarring te eindigen. Ons leven lang zullen we moeten trachten hier de juiste koers te vinden, te houden en te varen.

Als we kiezen voor een credo dat aansluit bij de Apostolische Geloofsbelijdenis, dan willen we dat we als christenen in onze multi-culturele samenleving kleur bekennen. Alleen dan kunnen we een zinvol en open gesprek met de belijders van andere godsdiensten aangaan, waarin wij hen en zij ons serieus nemen. Zij willen van ons horen wat we als christenen belijden en wij willen van hen horen wat zij belijden.

We stellen het belijden dus bewust voorop. Daarin spreken wij over de levende God, die als Vader, Zoon en Heilige Geest, als Schepper, Verzoener en Verlosser tot ons komt. Dat zijn grote, klassieke woorden, die telkens weer om uitleg vragen en die hun uitwerking op ons handelen niet mogen missen. Wat dit handelen is, daarvoor maken we geen plannen en dat programmeren we niet, we stellen ons liever open voor de werking van de Heilige Geest, die ons geloof vruchten doet dragen.

Wij geven geen nadere theologische invulling van het geloof in de Schepper, Verzoener en Verlosser (spreken ons dus bijvoorbeeld niet uit over de ouderdom van de aarde, over een specifieke verzoeningsleer of over het hoe van de eeuwige toekomst in het Koninkrijk van God). We geven wel aan dat het geloof in de Schepper consequenties moet hebben voor de manier waarop we met de ons toevertrouwde aarde omgaan, dat het geloof in de Verzoener ook gevolgen moet hebben voor hoe we met elkaar leven, en dat het geloof in de Verlosser een nieuwe gerichtheid op de toekomst in ons wekt.

We vragen de verschillende kerken om, als zij daar behoefte aan hebben, te getuigen van hun eigen beleving van het christelijke geloof. Dan zal blijken dat men de accenten verschillend kan leggen, dan kunnen onze ogen opengaan voor gezichtspunten die wij tot nu toe hebben verwaarloosd. We hopen dat dit proces een eenwording kan bevorderen die het christelijke geloof in Nederland weer als een levende werkelijkheid op de kaart zet.

Eginhard Meijering

Meijering is remonstrants predikant en lid van de Stuurgroep van de Nationale Synode.

Een bericht schrijven

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *