NIEUWS

Christenen hoeven het niet over alles eens te zijn om een nationale synode te kunnen houden. Het is tenslotte geen fusie, wel een welkome dialoog.

Met groot enthousiasme heb ik kennis genomen van de presentatie van de stuurgroep Nationale Synode. Hulde en felicitaties aan de initiatiefnemers. Daarnaast zijn de kerken en christenen in het algemeen te feliciteren. Met de kerkelijke versnippering hebben wij onszelf, maar vooral de uitvoering van Jezus’ zendingsbevel, geen dienst bewezen. Dat wordt steeds duidelijker zichtbaar. Niet-kerkelijken of niet-christenen bekijken kerken maar al te vaak met afgrijzen en onbegrip. Deze omstanders zien mensen die op zondag letterlijk niet door één deur kunnen, omdat ze elkaar bevechten over zaken die in de perceptie van die omstander futiliteiten zijn.

Bij spreken over oecumene is vaak de vergissing gemaakt dat je het dan over alles eens moet zijn. Of dat een oecumenisch ideaal moet leiden tot uiteindelijk één kerk. Echter, zoals binnen één lokale kerk er verschil van opvatting kan zijn, is dat er ook binnen één kerkgenootschap. En daarom dus ook tussen de verschillende kerkgenootschappen.

In Christus zijn we niettemin een, we zijn allen gered door hetzelfde offer aan het kruis. De kerk met de hoofdletter ‘K’ is in haar Hoofd, Christus, een eenheid.

Beetje mooi
Alleen praktisch al kunnen alle Nederlandse christenen niet tegelijk in één kerkgebouw. Als er dan toch verschillende kerken nodig zijn, is het dan niet tenminste een beetje mooi dat er een verscheidenheid is van oprechte christenen? Elke zoekende kan ergens terecht.

Als kerkmensen zijn we zo snel geneigd te spreken over ‘de waarheid’. Wat is waarheid meer dan een perceptie van de werkelijkheid? Ik ben geen pleitbezorger van vele persoonlijke en onaantastbare waarheden. Maar wel voor het accepteren dat al die vermeende waarheden uiteindelijk meestal niet meer zijn dan nuanceringen ten opzichte van elkaar. Samensprekingen, een nationale synode, een dialoog, te vaak wordt het al snel afgeschoten, omdat voor het gevoel van de schutters voorbijgegaan wordt aan een belangrijk gegeven. Maar een dialoog is iets anders dan een fusiegesprek. Christenen moeten met elkaar in gesprek kunnen zijn en blijven.

Het grote gebod is God liefhebben met alles wat in ons is en onze naasten als onszelf. Deze twee geboden zijn de grondslag van de Wet en de Profeten. Ik ken geen kerk of christen die deze geboden niet van harte onderschrijft. Als we nu het belangrijkste delen, hetzelfde einddoel hebben, kunnen we dan niet van elkaar accepteren dat de route verschillend is? De interpretatie mag dan verschillen, de intentie is gelijk.

Uitstralen
Het onbegrip over de strikte gescheidenheid van al die kerken en kerkmensen is groot. Gezamenlijk optreden, waar mogelijk eensgezindheid uitstralen, is nu meer geboden dan ooit. Veel mensen zijn zoekend en stuurloos. Het laatste waaraan zij behoefte hebben, is terechtkomen in allerlei polemieken die langs hen heen gaan. Er is een groeiende behoefte aan duidelijkheid, aan veiligheid, aan warmte. Voor kerken geldt hetzelfde als voor gezinnen: dat functioneert alleen in een stabiele en liefdevolle relatie. Daarvoor is nodig dat wij elkaars verschillen respecteren en ondertussen luisteren naar waar God ons persoonlijk roept. Langs welke weg leidt Hij ons?

Voor onze katholieke broeders en zusters valt er nog een noot te kraken; de gevoeligheid begrijp ik. Toch is mijn verlangen dat de tijd komt dat ook zij aanschuiven bij de nationale synode. Ik gun het de kerk zo. Dominee De Fijter verwees in een radio-interview naar het hogepriesterlijk gebed. Jezus bidt daar de ontroerende woorden: ,,Laat hen allen een zijn, Vader. Zoals U in Mij bent en Ik in U, laat hen zo ook in ons zijn, opdat de wereld gelooft dat U Mij hebt gezonden.”

Marco van de Wetering is directeur van de kerkenbeurs ‘Kerk & Gemeente’. Hij schrijft dit artikel op persoonlijke titel.