NIEUWS

Ik merk bij mezelf allereerst dat het veel makkelijker is om kritiek te geven dan de positieve punten te noemen, terwijl dit laatste toch gevraagd wordt.


Het stukje over God de Vader geeft een goede weergave van het fundamentele probleem van de mens, de zonde en de gevolgen daarvan. Mooi dat op Gods trouw aan de schepping wordt gewezen.

Het tweede deel over Jezus Christus spreekt me het meeste aan. Misschien zou ik het nog mooier vinden om te zeggen: “want in de muur van dood en schuld – is Jezus zelf de deur – naar de Vader en elkaar”. Mooi ook dat Zijn terugkomst genoemd wordt. Samen met de laatste regels van het credo een goede reminder van waar ik echt voor zou moeten leven. Het derde deel begint mooi met het werk van de Geest. Zowel Zijn gaven als Zijn werk om Jezus centraal te zetten worden genoemd. De getuigenissen van profeten en apostelen zijn volgens de tekst “doorademd” van de Geest. Prachtig, maar kan er misschien een formulering gevonden worden die nog dichter bij de Bijbel staat? Ingeademd door de Geest, dat is toch wat we geloven dat het Woord van God is? Met minder kunnen we niet toe.

Dat Woord brengt mij inderdaad als het goed is bij mijn naaste, als helper. Maar ook “tegenover” het kwaad, de zonde, en de bedrijvers daarvan: wordt dat voldoende weergegeven in het “spreken voor wie monddood is gemaakt”? Ik mis eigenlijk een beetje het confronterende van Johannes de Doper, allereerst in mijn eigen leven, vervolgens in christelijk Nederland en misschien daardoor ook in deze tekst. Komt bij mezelf waarschijnlijk ook omdat ik er teveel aan mee doe, teveel van de wereld ben. Het verlangen naar
eenheid en de kracht die daarvan uitgaat deel ik. Ik bid en hoop dat deze tekst daaraan zal bijdragen en niet de tegenstellingen juist zal versterken.

Man, 34 jaar, Vergadering van Gelovigen