NIEUWS

Mijn eerste reactie is: ik mis veel in dit credo: de leer van de Drie-eenheid, God als de Schepper van de levenloze natuur, de staat van verlorenheid van de mens, de geneigdheid van de mens tot alle kwaad, de lichamelijke hemelvaart van Christus, het eeuwige leven, het oordeel over levenden en doden en de eeuwige straf. Vooral: dat alles uitloopt op de eer en verheerlijking van God.

De belijdenissen van de vroege kerk en die van de Reformatie zijn mij lief en mijns inziens onvervangbaar. Persoonlijk heb ik geen behoefte aan een nieuw statement waarin de fundamenten van het Bijbels-gereformeerd belijden opnieuw worden verwoord. Ik zie daar eerder een risico in omdat fundamentele elementen van de dogmatiek (dreigen te) verdwijnen.

Wanneer het echter in de laatste perikoop gaat over de gebrokenheid van de christelijke kerk wereldwijd en in Nederland in het bijzonder, kan en mag ik niet volstaan met alleen mijn zorg over het credo te uiten. Christus Zelf sprak in het Hogepriesterlijk gebed: ‘Opdat zij allen een zijn …’. Paulus waarschuwt in de brief aan de Korinthiërs tegen twisten en scheuringen.

Wie zich christen noemt, kan niet om die dure roeping heen om hierin Christus na te volgen. Wanneer we blijven roepen: ‘Ik ben van …’ en niet streven naar eensgezindheid, laten we deze roeping liggen. Ik zie de credotekst als een waardevolle poging, een hartenkreet, om christenen in Nederland bijeen te brengen. En dan niet alleen door een vrome wens of gebed in de trant van: ‘Breng bijeen wat bijeen hoort.’ Maar ook metterdaad. Om het in de woorden van het klassieke Avondmaalsformulier te zeggen: ‘… dat wij ook door die Geest onder elkaar, als lidmaten van één lichaam, in waarachtige broederlijke liefde verbonden worden; gelijk de heilige apostel spreekt: ‘één brood (is het, zo) zijn wij velen één lichaam, dewijl wij allen ééns brood deelachtig zijn’. En verderop: “… alzo zullen wij allen, die door het waarachtig geloof Christus ingelijfd zijn, door broederlijke liefde, om Christus’, onzes lieven Zaligmakers wil, die ons te voren zo uitnemend heeft lief gehad, allen te zamen één lichaam zijn, en zulks niet alleen met woorden, maar ook met de daad jegens elkaar bewijzen.’

Hoewel de gereformeerde belijdenis mij zeer lief is, gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat het verdedigen van de laatste komma daarvan, veel strijd en verdeeldheid heeft opgeleverd. Mede daardoor is het getuigenis naar de wereld verzwakt. Christus’ gebed om eenheid wordt gevolgd door ‘opdat de wereld gelove’. Het streven naar eenheid is blijkbaar verbonden met het apostolaat.


In het buitenland tijdens vakanties, weten orthodox-protestante christenen zoals ik, elkaar te vinder, en vallen veel verschillen weg. Daar zouden we in ons eigen land een vervolg aan moeten geven.
Eenheid mag zeker niet ten koste van de waarheid gaan. Dat blijft het spanningsveld. Mijn. oproep is: in verootmoediging een weg zoeken naar elkaar en ons laten drijven door die ‘lieve Zaligmaker, die ons te voren zo uitnemend heeft liefgehad.

Man, 45 jaar, Protestantse Kerk in Nederland