NIEUWS

De woorden en gebruikte formuleringen in het Credo zijn herkenbaar en sluiten grotendeels aan bij mijn geloofsleven. Dat wekt verwondering en verbazing op. Als we werkelijk zoveel met elkaar gemeen hebben waarom dan zoveel verscheidenheid?

Is de pijn over de gescheidenheid zoals verwoord in het Credo dan wel werkelijk hartepijn en wordt de ‘gebroken eenheid’ ook beleefd en benoemd als zonde? Er zijn vergevingsmomenten tussen kerken geweest de afgelopen jaren maar de gescheidenheid blijft en de versplintering woekert voort.

Is niet het beste uit elke traditie gehaald en getracht er een aanvaardbaar geheel van te maken? En dan nog wel uit de reformatorische, confessionele en evangelicale traditie. Dat is maar een bepaald smaldeel van de kerk in Nederland. Jonge mensen uit genoemde tradities hebben elkaar allang gevonden op oa EO jongerendagen, Thomas- en Taizévieringen en allerlei conferenties van diverse kleuren. Die snappen ook de verschillen niet en hebben een credo niet nodig.

Daarbij mis ik een groot deel van de context van onze tijd. De secularisatie, materialisme en het kapitalisme verslaan hun miljoenen en dat vind ik maar zeer omfloerst of niet terug in de tekst. Daar zit dan ook een hele lastige vraag: “Als dit credo een document van eenheid wordt en gepubliceerd wordt: welke geseculariseerde, niet- of mindergelovige persoon in Nederland gaat dit document begrijpen? Laat staan dat zij of hij er boodschap aan heeft…”

Door deze min of meer tijdloosheid had dit document grotendeels ook 50 jaar eerder geschreven kunnen zijn. Het is nauwelijks een credo “anno 2010” te noemen. Dat we in onze tijd te maken hebben met een veelkleurig christendom dat van elders komt wordt ogenschijnlijk niet verdisconteerd in de ondertekenaars (en daarmee vormgevers). Waarschijnlijk zijn toch ook heel veel van die christenen op enigerlei wijze uit de Europese reformatie zijn voortgekomen. Het feit dat we ‘samen kerk willen zijn’ zoals in het credo staat is lijkt dan bijna cliché-matig of zelfs aanmatigend.

Ik zou ook graag echt jonge mensen nog eens naar dit credo willen laten kijken. Is er bij hen voldoende herkenning? De ondertekenaars lijken me allen ruim boven de 45 te zijn…..

De geloofstraditie waarbinnen ik me bevind belijdt dat ‘er oude en nieuwe schatten uit de Schrift te voorschijn gehaald mogen worden’ Hier in het credo zijn vele oude schatten opgepoetst maar wordt geen enkele nieuwe fonkelende diamant gepresenteerd. Dat is een gemiste kans. Wellicht dat dat voor mij ook het gevoel geeft dat ik het nagenoeg geheel eens kan zijn met de strekking van het credo maar dat ik het toch ook niet een inspirerend, spetterend verhaal vind waarmee je de boer op kan. (Zie ook Tekst Credo)

Vrij Evangelische Gemeenten; man 43 jaar