NIEUWS
De kinderen van de Reformatie moeten opnieuw in gesprek over de vraag: ”Wat is uw enige troost in leven en in sterven?” De nationale synode wil niet meer dan daar een forum voor bieden, betogen ds. G. de Fijter en dr. J. M. van ’t Kruis uit de stuurgroep voor de Nationale Synode.
Dr. Sjaak van 't Kruis
Het thema van de nationale synode op 10 en 11 december is ”Geloven in verbondenheid”. Op de achtergrond van dat woord klinkt de tekst mee uit Hosea 6:1: „Komt en laat ons wederkeren tot den Heere, want Hij heeft verscheurd, en Hij zal ons genezen; Hij heeft geslagen, en Hij zal ons verbinden.” De kinderen van de Reformatie in ons land zijn hopeloos verdeeld geraakt. Met de mond belijdt men in vrijwel alle protestantse kerken dat die verdeeldheid zonde is voor God. „Wie zou niet wenen”, klinkt dan. Vervolgens gaat men over tot de orde van de dag vanuit de constatering dat wij kerk zijn buiten het paradijs. De kloven zijn niet te overbruggen, zegt men, en de breuken menselijkerwijs gesproken niet te helen.
Wie beweert dat zoiets wel mogelijk is, laadt al snel de verdenking op zich dat hij bezig is water bij de wijn te doen ter wille van een schijneenheid. De remonstranten haakten bewust af. En gaan daarmee in het spoor van de Gereformeerde Gemeenten en anderen. Voor de één is de nationale synode veel te orthodox, voor de ander veel te oppervlakkig.
Wanneer nú opnieuw zo’n nationale bijeenkomst van kerken wordt gehouden kan dat alleen maar verraad zijn aan de vaderen, zo stellen sommigen. Echter, het is goed om in dit kader ons zelf eerlijk de vraag te stellen of de huidige verdeeldheid van de erfgenamen van de Dordtse vaderen juist géén verraad is aan 1618/1619.
Maar ook wanneer de huidige verdeeldheid niet als verraad wordt gezien, dan nog is er een diepe kloof tussen datgene wat de Reformatie in ons land beoogde en de huidige situatie. De gebrokenheid en de verdeeldheid van het christelijke getuigenis in ons land moet ons allemaal grote zorgen baren. De ontkerkelijking gaat in ongekende gang door en de secularisatie houdt voor geen enkele kerkmuur stand. Daar komt bij dat ook de leden van de kerken veel meer kinderen zijn van de postmoderne cultuur dan we vaak waar willen hebben. Kijk maar eens rond in je eigen nageslacht en familieverband. De nood der tijden is hoog!
De postmoderne mens (wij dus allemaal) zegt: „Waarheid is datgene waar ik me goed bij voel.” Het gevolg is dat ieder zo zijn eigen hoogst individuele waarheid heeft. Het is een waarheid waarover ik geen verantwoording hoef af te leggen aan anderen. De bereidheid om op grond van het sola scriptura de eigen positie onder kritiek te laten stellen, wordt steeds minder. Op die manier versplintert de traditie van de kerk. Er is nauwelijks nog oog voor het ene lichaam van Christus.
Daarbij komt dat kerken in onze huidige context voor de enorme uitdaging staan om getuige te zijn van de levende God, Vader, Zoon en Heilige Geest. Gelukkig ontdekken meer en meer kerkleden dat die uitdaging een gezamenlijke uitdaging is. Het grensverkeer tussen kerken en groepen die elkaar nog niet zo erg lang geleden uitsloten, is enorm toegenomen. Het blijft niet alleen bij wat grensverkeer, in sommige gevallen ontstaan er ook allianties die de kerkelijke grenzen stevig op de proef stellen.
Hij leeft
De nationale synode wil niet meer zijn dan een forum waar mensen het diepste dat hen beweegt met elkaar kunnen delen in het geloofsgesprek. De kinderen van de Reformatie moeten opnieuw in gesprek over de vraag ”Wat is uw enige troost in leven en in sterven?”
Wij hopen en verwachten dat we dan met elkaar de ontdekking zullen doen dat Jezus Christus leeft, ook vandaag. Hij leeft, in de levens van al die mensen in verschillende kerken en geloofsgemeenschappen. Hij leeft. Zou die ontdekking niet kunnen leiden tot een begin van de vernieuwing van de kerk?
De vernieuwing van de kerk als instituut en als gemeenschap begint daar, waar wij met elkaar en met anderen durven delen wat onze enige troost is. Dat kan niet alleen met de woorden van vroeger. We zullen ook nieuwe woorden moeten vinden in een eerbiedig luisteren naar de Schriften. Woorden die voor de mensen van vandaag verwijzen naar het grote geheim van de levende God, Die in Jezus Christus onze God wil zijn.
En de toekomst van de kerk? Daar gaan wij Gode zij dank niet over. Wat een zegen, dat onze God niet afhankelijk is van onze beraadslagingen en projecten. De toekomst van de kerk is in de handen van Hem, Die niet zal laten varen het werk van Zijn handen.
De auteurs zijn respectievelijk voorzitter en secretaris van de Stichting Nationale Synode.
9 comments
Hero de Jong zegt:
Waar`om : is er niet van tevoren overlegd met de profeten ?… opdat de profeten aan deze synode de juiste richting hadden kunnen geven ? — want nu moet ahw : Jezus aan de buitendeur kloppen, en vragen of … Hij misschien mag binnenkomen, en heeeeel misschien wat mag zeggen ? — kortom : waar zijn profeten niet welkom wezen, daar staat Jezus ook buiten !! — conclusie : deze synode als poging tot eenheid, zal roemloos ten`onder gaan ….
Peter Peereboom zegt:
De grootste fout die het christendom heeft gemaakt en nog maakt is, dat men christus ziet als God.
Alleen de God van Israel is de enige God.
Ieder mens heeft een eigen verantwoordelijkheid.
S. Vreeling zegt:
Wees niet negatief maar toets je eigen mening aan die van de ander!
”
“Het gesprek is de continuering van de relatie !
S.J. Keur zegt:
Dat er vooral sprake zal zijn van een feest van herkenning: er is meer wat christenen uit de verschillende kerken samenbindt dan scheidt. En wie heeft alle wijsheid in pacht? Het bijbelwoord is wegwijzer, en getuigt er onder meer van hoe Jezus de Vader heeft doen kennen. Laten we samen de weg gaan, samen op weg gaan. Aan de mens is in dit verband veel verantwoordelijkheid gegeven. En dat zie ik toch vooral in het initiatief van deze Nationale Synode. Reden genoeg voordankbaarheid. En wat de ´profeten´ betreft, waarvan een vorige spreker rept, met alle respect: een profeet is een ‘aangesprokene’ , namelijk van binnenuit dringt God tot spreken. Laat de (werkelijke) profeet spreken om te laten beoordelen, toetsen, proeven, en dan vooral ruimte laten voor God’s autonome handelen in de kerk anno 2010 e.v..
Met liefde gezegd: .
M..Schokking zegt:
Ik zie dat vertegenwoordigers van de R.K. aanwezig zullen zijn als waarnemers.Hoe zit dat met (Russisch – Grieks enz. ) Orthodoxen? Zijn die als zodanig uitgenodigd of vallen die onder de migrantenkerken? Of zijn van die kerken alleen de protestanten uitgenodigd?
Temporali zegt:
Hero de Jong, beste Nostradamus aanhanger gezien uw site, is het niet een beetje shockerend om op deze manier te reageren?
Als uw site het gehalte is van de profetie waar u op doelt, dan kunnen die profeten beter thuis blijven.
Daniel zegt:
Misschien moeten we de kans aangrijpen om met opgeheven handen God te vragen deze (aangevochten) mogelijkheid tot eenheid te leiden. Wellicht is dat heilzamer dan hier een welles nietes discussie te starten. Als God het immers leidt zal hij profeten zenden als Hij dat nodig acht, hij zal wijze mannen en vrouwen aanstellen en inspiren te spreken op een manier die Hem waardig. Kortom, Hij zal uiteindelijk doen wat Hem goeddunkt. We zijn immers burgers van het hemelrijk nietwaar? Dan moeten we Hem ook laten besturen. Shalom!
coos huijsen zegt:
De remonstranten haakten bewust af…? Na 400 jaar geldt toch nog steeds het formulier tegen de remonstranten? Het zou een merkwaardige vorm van geestelijk masochisme zijn om te gaan naar een bijeenkomst ter herdenking van een synode waar je geestelijke voorouders werden veroordeeld. Waarom niet de grootheid getoond om hier op terug te komen?
J. van Dam zegt:
Als (van oorsprong) katholiek en vervolgens zoeker in vele religieuze stromingen, al of niet georganiseerd in instituties, merk ik dat vele pogingen tot samenwerken eindigen in een machtstrijd. Het belang van het hogere lijkt daarbij vaak slechts indirect gediend. Individuele belangen spelen regelmatig een grotere rol. Die individuele belangen worden daarbij natuurlijk zorgvuldig gerationaliseerd en verwoord als een “hoger doel”. Gelukkig ontwikkelt de mens zich voort. De inbreng van vele jongeren die bereid zijn gevestigde belangen los te laten geeft hoop. De oude garde zal uiteindelijk toch worden vervangen. Het is goed dat de mens sterfelijk is 🙂
Daar waar de oude garde nieuwe denkbeelden actief binnenhaalt toont ze waarlijk leiderschap. Ik vind de nationale synode dan ook een geweldig initiatief!